Do 31 januari 2013 - Family Tour Program

Vroeg uit de veren...07.15 uur, want we hebben ons voor vandaag aangemeld bij een family tour program.
Voor het eerst ruiten krabben, het had vannacht goed gevroren, het was -8 nog toen we op weg gingen om 08.00 uur. Dave stond al op ons te wachten om mee te gaan.
De besneeuwde bergweg zijn we weer goed zwetend doorgekomen op weg naar het Alpensia resort waar we deze gratis excursie krijgen aangeboden. Oscar was al een beetje aan het mopperen, wat moet ik nou bij tempels? saai... wacht nou maar af.... en hij ging weer door met het spelletje boter kaas en eieren samen met Dave achterin de auto.
ze hebben samen een hoop lol achterin de auto dus dat uurtje rijden is dan ook zo voorbij.In Amerika heet dit spelletje trouwens tiktaktoe.
Dennis (vriend van Maaike uit het team) ging ook deze dag met ons mee.
Er waren twee bussen vol met familieleden met allemaal verschillende nationaliteiten en een koreaanse, maar gelukkig wel engels sprekende gids genaamd Jade.
Na 3 kwartier rijden waren we gekomen bij de Woljeongsa tempel in Jinbu-myeon, Pyeongchang-gun (of all places) Op het tempelterrein stonden allemaal verschillende pagodes, zagen er schitterend uit met allerlei opvallende kleuren. bij een van de pagodes zijn we naar binnen gegaan, onze schoenen uiteraard eerst voor de deur uitgetrokken. Binnen was een monnik aan het bidden en we hebben het volgehouden
om een minuut of wat van het gezang aan te horen. Binnen stond een groot goudkleurig budha-achtig beeld waar de monnik voor zat en zijn gebed deed. heel apart, ook aparte kleding.
Hij begeleidde zichzelf door met een stokje op een sambabal te slaan, maar dan eentje zonder rijst. De schilderingen en afwerkingen op de muren zijn vrij donker. Op de vloer een tapijtje van vermoedelijk Kwantum uit 1973. We zijn ook andere tempels binnen gelopen en daar stonden een aantal fotolijstjes op een kastje met voor het fotolijstje een rechtopstaande papieren envelop met opschrift en inhoud, vermoedelijk is dit een urn (vragen konden we dit niet want met spreekt totaal geen engels).
Op het tempelterrein is er de mogelijkheid om gebruik te maken van een soort bed en breakfast. van onze gids hoorden we dat er sochtends en smiddags bij het eten groenten, aardappelen en kool genuttigd werd, geen vlees, en savonds helemaal niets meer.In onze tourfolder stond hier niets over maar wij denken dat dit een koreaanse vestiging van weightwatches is.
Prachtige omgeving uiteraard, moet je gewoon gezien hebben, niet te beschrijven. dat kunnen we niet zeggen van het toilet, wat een vieze bende. wie ooit in Frankrijk is geweest kent zo'n toilet wel, alleen in Frankrijk zijn ze nog redelijk schoon.
50 man de bus in, op naar de volgende stop. na 5 minuten vroeg de gids of er iemand uit de bus nog vermist werd, waarna een droge engelsman zei, wil degene die vermist wordt even zijn vinger opsteken. de bussen rijden overigens minimaal 20% harder dan de personenauto's en halen daarbij rechts en links in ongeacht of er sprake is van een doorgetrokken streep.
inmiddels zijn de 2 vermisten terecht in de andere bus, wat een doos dat ze niet goed geteld had....
2e stop - tradionele Koreaanse keuken (en deze is speciaal voor Bien).
binnengekomen, we mochten allemaal plaatsnemen aan lange tafels met aangeschoven stoelen. Op elke plek een placemat, 2 houten eetstokjes en een houten lepe en een mok. een feestelijk geklede
koreaanse dame van 70+ met een modern microfoontje en een plastic doorzichtig kinnebakje, tot net onder haar neus. eerst dachten we dat dit was om te voorkomen dat ze bij het praten en koken haar
gebitje zou verliezen maar uiteindelijk bleek het uit hygienisch oogpunt te zijn omdat ze tijden het praten boven allerlei eetwaren stond. Er werd een enorme pan rijst binnengereden, en neergezet naast een soort heksenketel, met een diameter van ongeveer 1.5 meter, waar Bien en Paul overigens makkelijk in kunnen badderen.
de rijst werd erin gekieperd waarna allerlei kleurige ingredienten, vnl groenten werden toegevoegd. elke kleur heeft een betekenis, of het nou is oost west noord of zuid of centraal, alles heeft zijn eigen kleur. het hele kleurenpallet moest door elkaar gemengd worden waarvoor deze koreaanse jamie oliver een aantal van ons uitnodigde. we kregen lepels in onze handen gedrukt, waarmee je normaal gesproken een kano stroomopwaarts kan roeien. het eten werd op deze manier gemengd waarna we in een rij met een houten kommetje zelf konden opscheppen. op de tafel stonden ook enkele kommetjes en een bord.
op het bord lag een soort pannekoek met groene slierten, dit was een bekend gerecht in korea maar naam zijn we kwijt, de smaak gelukkig ook! 1 van de kommetjes bevatte koude zoute aardappelen, de twee anderen
hadden een inhoud van ondefinieerbare gezuurde groeten maar het meest gruwelijke was het kommetje zeewiersoep. wat een gezichten kunnen al die mensen trekken als ze daar een hap van nemen.
Voor Oscar was alleen het aanblik van al deze lekkernijen al voldoende. hij heeft zich beperkt tot het spelen van een spelletje op zijn telefoon, aan het opeten van 1 van deze gerechten heeft hij zich niet gewaagd.
50 man weer de bus in, op naar het gramophone & edison-science museum. Volgens een paar meegereisde amerikanen toch echt iemand uit hun land maar hier kwamen wij in een 3 verdiepingen tellend museum. op het eerste gezicht volgestouwd met allemaal spullen die wij op de koninginnemarkt proberen te verkopen. maar toen we goed keken is het een verzameling van thomas edisons uitvindingen van lampen, strijkijzers, telefoons, stofzuigers, pratende poppen, wasmachines, radioos, recorders, his master's voices, 80.000 beelden van het hondje genaamd snipper en on top of all that een electrische auto gemaakt
naar het model van de T-ford, zoals we die volgens Hans allemaal kennen. in de achterklep allemaal geschakelde batterijen, dus hier lag de basis voor modellen als de prius (batterij-auto's).
Uiteraard was dit alles weer ontzettend saai voor Oscar maar hij stond wel overal bij een nieuw stukje uitleg overal vooraan met zijn neus. hoezo saai? en weer 50 man de bus in. nu op weg naar een landgoed waarop een woning met bijgebouwen stond zoals dat 300 jaar geleden bij gegoede families gebruikelijk was. aparte gebouwen, voor mannen en vrouwen, en uiteraard voor personeel. voor Oscar kwam hier het moment van herkenning, koreaanse matrasjes, daar sliep hij nu immers ook elke nacht op...
vreemd was dat tussen al die gebouwen poorten aanwezig zijn, waarbij je elke keer over een 30cm hoge drempel moet stappen, dat er niet 1 van de 50 reizigers op zijn muil is gegaan is meer geluk dan wijsheid.
de gids op dit complex deed haar uiterste best iets voort te brengen, waarvan zij dacht dat het engels was, maar als je zoals veel koreanen geen f kan zeggen en daar een p voor in de plaats uitspreekt, snap je
dat het niet helemaal goed begrijpelijk is. fourty wordt poorty, welke poorty bedoel je in hemelsnaam mens? verder sprak ze over pentilation (ventilation=ventilatie), pire, ah jullie snappen het al, dat is gewoon dus
vuur. al met al allemaal abacadabra, we begrijpen nog steeds heel veel dingen niet maar er is hoop, in 2018 komen de olympische wereld winterspelen hier naar toe, dus ze hebben nog 5 jaar de tijd voor een NTI-talen cursus.
voor de laatste maal 50 man de bus in, en terug naar het alpensia resort.
Bij elke gelegenheid is Oscar druk met het ruilen van pins van alle landen, inmiddels heeft hij al een stuk of 25 verschillende gescoord.
In het resort aangekomen, als je wilt plannen lukt dat nooit, lopen we onze amerikaanse vriend met zijn familie direct tegen het lijf. we besloten om gezamenlijk wat te gaan eten, Dennis gaat ook mee, dus zijn we met 4 Nederlanders en 5 Amerikanen aan tafel. Dave was zoooo blij dat hij nu weer vervoer terug had, dat hij spontaan aanbood weer voor het eten te betalen.
De hap bestond uit een aantal borden friet, gefrituurde kippebouten en vleugels en gebakken stukjes kip en teriyaki saus.
na het eten raakt ons amerikaanse vriend in gesprek met een ander stel mensen, die ook uit de omgeving van Los Angeles kwamen. alsof het oude bekenden waren, sta je daar met z'n allen gezellig te praten, typisch
amerikaans. Brian, de man met wie wij in gesprek raakte, was erg geinteresseerd in het waarom wij daar waren. toen hij Oscar vroeg wie hij was en waarom antwoordde Oscar in zijn beste engels, om mijn zus aan
te moedigen bij het skieen. trots als hij is, deed hij verhaal van het team NL waar Claudia als jongste deel aan neemt. De Great's , fantastic's, awsome's waren niet van de lucht, typisch amerikaans dachten wij, maar
deze Brian bleek 1 van de 8 members of the board te zijn voor de special olympics worldgames los angeles 2015. op het moment dat deze man dat vertelde viel Oscar's ook op een pin aan het koordje om de nek van die amerikaan.
even op zijn beste engels vragen of hij niet zo'n pinnetje wilde ruilen, splitste Oscar de amerikaan een pinnetje in zijn maag, waarvan oscar er zelf 5 nog in zijn broekzak had zitten, maar hij kreeg zijn pin met de mededeling dat deze amerikaan die betreffende pin 4 dagen geleden van de burgemeester van los angeles overhandigd heeft gekregen, als 1 van de members of the board. deze pinnetjes komen in 2015 dus pas in omloop, je begrijpt hoe trots hij daarmee is. Na een luidruchtig en typisch amerikaans afscheid gingen we naar buiten ons karretje opzoeken. Dave als passagier uiteraard weer mee.
vanaf smiddags was het enorm gaan dooien maar tegen de avond bevroor alles weer. onze weggetje naar boven was op sommige plaatsen zo glad, dat je er op de schaats beter uit de voeten kon komen. maar goed we hebben het weer gered en de auto weer veilig zonder deuken op de parkeerplaats gebracht.
Morgen moet Claudia haar eerste wedstrijd doen, dus afgesproken dat we om 08.00 uur weer paraat staan.