zo 3 febr 2013- 2e skiwedstrijd team NL
Blijf op de hoogte en volg Claudia
03 Februari 2013 | Zuid-Korea, Pyeongchang-ri
Het wordt weer een spannende dag vandaag dus we willen zorgen dat we op tijd op de skipiste aanwezig zijn. Dat betekent dan ook dat we vroeg op de been zijn.
07.30 uur zelf een ontbijtje in elkaar geflanst van brood met smeerkaas, yoghurtje en thee en daarna weer op weg naar de skipiste.
Deze skipiste ligt nog ongeveer 10 minuten verder dan het Alpensia resort.
Geen problemen op de weg dus we waren er ruim op tijd.
Het was -9 graden, brrrr koud, maar gelukkig geen wind, dat scheelde enorm.
Team NL zagen we voor de stoeltjeslift staan, ze hadden net een afdaling gedaan.
Eline (coach/ski-lerares) vertelde ons dat om 13.00 uur de wedstrijd plaatsvond.
We zagen verkleumde bekkies, ze hadden het koud, wat niet vreemd is met deze temperaturen.
Snel hebben we een doos handwarmers gehaald met het idee om deze snel in de handschoenen en zakken van de sporters te steken, zodat ze wat op temperatuur konden komen. Toen we terug kwamen bleken ze al in de stoeltjeslift naar boven te zijn gegaan. change of plans, er moest
direct een run worden gedaan. In de verte hoorden we de naam van Claudia de Haan al genoemd worden,
ze was dus al gestart, we waren nog maar net op tijd om haar in de afdaling te zien.
Prachtige tijd neergezet.
Afgesproken dat wij de skieers van team NL beneden zouden opvangen zodat Eline en Laurens de skieers konden laten starten op de wedstrijdbanen (er waren er immers 3!)
Toen ze 1 voor 1 beneden kwamen hebben we de sporters getrakteerd op handwarmers, lekkere koekjes en drinken. Deze spullen hadden we sneaky uit de family-lounge gehaald, kon makkelijk, je kunt
elkaar hier immers toch niet verstaan dus wij niet weten...hahaha maar de sporters waren er very happy mee.
By the way die handwarmers zijn echt een aanrader! ze werken echt goed!
Team Nl ging gezamenlijk lunchen in een speciale deelnemerstent zodat wij ffe tijd hadden voor een turkse pizza, goh wat smaakt
dat lekker als je verkleumd bent. Toen was het inmiddels al weer 13.00 uur en tijd voor de 2e run.
Team NL presteerde geweldig. Claudia heeft zelfs haar eerste tijd verbeterd, dus ze was nog sneller dan vanmorgen! de twee tijden van die dag worden bij elkaar opgeteld en het gemiddelde daarvan gold voor de wedstrijd. Iedereen weer zonder te vallen goed beneden gekomen en daarna was het wachten geblazen...pfffff
die prijsuitreiking, my god, wat een chaos. Beter dan de dag ervoor maar toch nog steeds een zooitje.
Wat wij nu weer meemaken... opeens komt onder luid tromgeluid een groep aanlopen voor de huldiging.
Claudia liep daarbij in het midden, wat wij al niet begrepen en ze mocht plaatsnemen op het hoogste punt oftewel 1e plaats. dat zou dus een gouden plak opleveren. Ook Laurens geloofde zijn ogen niet, en begon te
roepen net als wij, yeah Claudia, je bent eerste, je hebt goud voor Nederland. wow, geweldig!
Na een beetje verbaasd om zich heen te hebben gekeken stak ze twee armen in de lucht, al bleef ze wel met veel ongeloof ons aankijken. Nog voordat de medailles en andere aandenkens werden uitgereikt ontstond er geroezemoes en stopte opeens de huldiging. Blijkbaar
klopte er iets niet maar onze koreaantjes hadden nog niet precies door wat..
Na een minuut of wat op nummero uno te hebben gestaan werd de hele groep abrupt van het erepodium afgedirigeerd en weer terug naar de deelnemerstent gebracht.
Pas 3 kwartier later kwam ze weer naar buiten onder luid tromgeroffel, weer over de rode (inmiddels wit geworden loper) en mochten ze weer
op het erepodium plaatsnemen
maar nu (helaas) in een andere volgorde, nl. op de 4e plek, maar goed, dat hadden wij zelf ook al uitgerekend.
Dit soort foutjes mogen zeker bij de special olympics natuurlijk niet gemaakt worden.. maar goed waar mensen werken
worden fouten gemaakt en Korea is daar geen uitzondering in.
Geweldige score, Lucas en Marjolein zilver, Sander brons, Claudia 4e, Wouter 6e en Maaike 7e plaats.
Een hele verbetering van de organisatie van de prijsuitreiking ten opzicht van gisteren...ehum.
Totaal hebben we daar 3 uur gestaan voor de laatste huldiging van die dag voor team nl had plaatsgevonden. Lucas heeft extra lang moeten wachten op de huldiging, zijn team was als laatste aan de beurt. Weer een hoop mooie kiekjes en filmpjes gemaakt vandaag, weer koude handen, voeten en vingers van het lange staan en wachten en jammergenoeg maar de enige supporters van team NL.
In de tussentijd was het begonnen met sneeuwen rond 15.30 uur, waarbij op het moment van de laatste prijsuitreiking we het idee kregen
dat het steeds erger en harder ging sneeuwen. we keken elkaar aan en zeiden tegen elkaar dat we de family-receptie met het '
aangeboden diner vanavond maar laten gaan, wij gaan zorgen dat we zo snel mogelijk in ons pension komen in de bergen.
Tegen de tijd dat we in de auto stapten was daar al ongeveer 15 cm gevallen. Blijkbaar was dit aanleiding voor heel veel koreaantjes,
die die dag aan het skieen waren, gelijktijdig te willen vertrekken. Over het stukje van de skipiste naar de snelweg, wat normaal gesproken
10 min duurt, deden we nu bijna een uur over. Eenmaal op de snelweg leek het allemaal goed te komen. 50 a 60 km per uur, 2 banen vol maar
we reden. Op 2/3 van het snelwegtraject moesten we twee tunnels door. Ondanks het feit dat er in de tunnels geen sneeuw lag, ging dit stapvoets.
Toen we de tunnel uitkwamen wisten we waarom. De snelheid ging terug naar 15 - 20 km per uur waarbij we door een sneeuwlandschap reden
waar wij zelfs met sneeuwbanden weinig extra snelheid meer konden maken. Met een slakkegang bereikten we de afslag naar een 3.5 km lange bergweg dat
naar ons pension ging. Toen begon de ellende pas goed. Het sneeuwde zo hard dat je zelfs met groot licht aan maximaal een meter of 20 vooruit kon
kijken. Zeker niet handig als er ook tegenliggers aankomen. Bij elke heuvel waar we overheen moesten gaan zoveel mogelijk gas geven en zodra je boven was
weer remmen, anders ging je te hard naar beneden. Dat was wel ffe stressen in de auto.. gaan we het redden of niet naar het pension? of komen we vast te
zitten? zo ja wat dan, we zitten in de middle of nowhere aan de andere kant van de wereld...afijn, in het stuk van de laatste kilometer lukte het ook niet meer om naar boven te rijden, ook
achteruit rijden niet meer mogelijk, opnieuw proberen etc. maar de wielen slipten weg. Uit de auto gestapt met Oscar om te duwen..we waren binnen 2 minuten al witte sneeuw
mannetjes geworden. Nou dat duwen lukte maar een klein stukje en toen zaten we weer vast, opnieuwe geprobeerd, weer een stukje verder, maar weer vast, nogmaals een poging, er gebeurde niets meer.. er zat niets
anders op om de berg lopend te beklimmen in de hevige sneeuwval en dikke sneeuw om hulp te halen. Wat viel dat stuk lopen tegen zeg, ploegend door de sneeuw en buiten adem kwam ik bij de receptie aan: Chang, we need help! Hij had een vierwiel aangedreven pickup truck, die wij nog kenden van de vorige sleepjes!
Gauw het sleepoog weer aan de bumper gedraaid, aangekoppeld en toen was de rit naar boven een makkie. pffff gelukkig, veilig aangekomen.
Die 51 km kostte ons dit keer 3 uur en een kwartiertje!!!Voor koreaanse begrippen misschien acceptabel maar voor ons viel dit natuurlijk zwaar tegen. We hadden het best gehad!
Het was inmiddels bijna 21.00 uur en we hadden onze buikjes nog niet vol. Toen nog ffe in het shopje van de receptie twee plastic, niet te lezen nudelverpakkingen aangeschaft met chips en een paar ijsjes, toen hadden we toch nog een driegangenfamiliemenu! Of ze dit ook voor ogen hadden in het hotel waar de family-receptie was zullen wij natuurlijk nooit weten. Wat wij ook niet weten is of we hier morgen nog wel wegkomen door al die sneeuwval. Het gaat morgen dus weer een spannende dag
worden. Beng, klats, klets, prrrrrrrrrrrr, horen we opeens buiten. O ja, dat is vuurwerk. Hier is het legaal om dit het hele jaar af te steken wanneer je maar wilt, en het ligt ook gewoon in de schappen van de supermarkt. we hebben het dan echt niet alleen over sterretjes en romeinse kaarsen maar vuurpotten waar we in Nederland diep
voor in de buidel moeten tasten. De hele week genieten we hier dus savonds ook van echt vuurwerk! wat een bofferds zijn we toch!
Nou het is weer gelukt, het is weer 00.00 uur geworden ..... bedinduiktijd!weltrustenkuffel x
07.30 uur zelf een ontbijtje in elkaar geflanst van brood met smeerkaas, yoghurtje en thee en daarna weer op weg naar de skipiste.
Deze skipiste ligt nog ongeveer 10 minuten verder dan het Alpensia resort.
Geen problemen op de weg dus we waren er ruim op tijd.
Het was -9 graden, brrrr koud, maar gelukkig geen wind, dat scheelde enorm.
Team NL zagen we voor de stoeltjeslift staan, ze hadden net een afdaling gedaan.
Eline (coach/ski-lerares) vertelde ons dat om 13.00 uur de wedstrijd plaatsvond.
We zagen verkleumde bekkies, ze hadden het koud, wat niet vreemd is met deze temperaturen.
Snel hebben we een doos handwarmers gehaald met het idee om deze snel in de handschoenen en zakken van de sporters te steken, zodat ze wat op temperatuur konden komen. Toen we terug kwamen bleken ze al in de stoeltjeslift naar boven te zijn gegaan. change of plans, er moest
direct een run worden gedaan. In de verte hoorden we de naam van Claudia de Haan al genoemd worden,
ze was dus al gestart, we waren nog maar net op tijd om haar in de afdaling te zien.
Prachtige tijd neergezet.
Afgesproken dat wij de skieers van team NL beneden zouden opvangen zodat Eline en Laurens de skieers konden laten starten op de wedstrijdbanen (er waren er immers 3!)
Toen ze 1 voor 1 beneden kwamen hebben we de sporters getrakteerd op handwarmers, lekkere koekjes en drinken. Deze spullen hadden we sneaky uit de family-lounge gehaald, kon makkelijk, je kunt
elkaar hier immers toch niet verstaan dus wij niet weten...hahaha maar de sporters waren er very happy mee.
By the way die handwarmers zijn echt een aanrader! ze werken echt goed!
Team Nl ging gezamenlijk lunchen in een speciale deelnemerstent zodat wij ffe tijd hadden voor een turkse pizza, goh wat smaakt
dat lekker als je verkleumd bent. Toen was het inmiddels al weer 13.00 uur en tijd voor de 2e run.
Team NL presteerde geweldig. Claudia heeft zelfs haar eerste tijd verbeterd, dus ze was nog sneller dan vanmorgen! de twee tijden van die dag worden bij elkaar opgeteld en het gemiddelde daarvan gold voor de wedstrijd. Iedereen weer zonder te vallen goed beneden gekomen en daarna was het wachten geblazen...pfffff
die prijsuitreiking, my god, wat een chaos. Beter dan de dag ervoor maar toch nog steeds een zooitje.
Wat wij nu weer meemaken... opeens komt onder luid tromgeluid een groep aanlopen voor de huldiging.
Claudia liep daarbij in het midden, wat wij al niet begrepen en ze mocht plaatsnemen op het hoogste punt oftewel 1e plaats. dat zou dus een gouden plak opleveren. Ook Laurens geloofde zijn ogen niet, en begon te
roepen net als wij, yeah Claudia, je bent eerste, je hebt goud voor Nederland. wow, geweldig!
Na een beetje verbaasd om zich heen te hebben gekeken stak ze twee armen in de lucht, al bleef ze wel met veel ongeloof ons aankijken. Nog voordat de medailles en andere aandenkens werden uitgereikt ontstond er geroezemoes en stopte opeens de huldiging. Blijkbaar
klopte er iets niet maar onze koreaantjes hadden nog niet precies door wat..
Na een minuut of wat op nummero uno te hebben gestaan werd de hele groep abrupt van het erepodium afgedirigeerd en weer terug naar de deelnemerstent gebracht.
Pas 3 kwartier later kwam ze weer naar buiten onder luid tromgeroffel, weer over de rode (inmiddels wit geworden loper) en mochten ze weer
op het erepodium plaatsnemen
maar nu (helaas) in een andere volgorde, nl. op de 4e plek, maar goed, dat hadden wij zelf ook al uitgerekend.
Dit soort foutjes mogen zeker bij de special olympics natuurlijk niet gemaakt worden.. maar goed waar mensen werken
worden fouten gemaakt en Korea is daar geen uitzondering in.
Geweldige score, Lucas en Marjolein zilver, Sander brons, Claudia 4e, Wouter 6e en Maaike 7e plaats.
Een hele verbetering van de organisatie van de prijsuitreiking ten opzicht van gisteren...ehum.
Totaal hebben we daar 3 uur gestaan voor de laatste huldiging van die dag voor team nl had plaatsgevonden. Lucas heeft extra lang moeten wachten op de huldiging, zijn team was als laatste aan de beurt. Weer een hoop mooie kiekjes en filmpjes gemaakt vandaag, weer koude handen, voeten en vingers van het lange staan en wachten en jammergenoeg maar de enige supporters van team NL.
In de tussentijd was het begonnen met sneeuwen rond 15.30 uur, waarbij op het moment van de laatste prijsuitreiking we het idee kregen
dat het steeds erger en harder ging sneeuwen. we keken elkaar aan en zeiden tegen elkaar dat we de family-receptie met het '
aangeboden diner vanavond maar laten gaan, wij gaan zorgen dat we zo snel mogelijk in ons pension komen in de bergen.
Tegen de tijd dat we in de auto stapten was daar al ongeveer 15 cm gevallen. Blijkbaar was dit aanleiding voor heel veel koreaantjes,
die die dag aan het skieen waren, gelijktijdig te willen vertrekken. Over het stukje van de skipiste naar de snelweg, wat normaal gesproken
10 min duurt, deden we nu bijna een uur over. Eenmaal op de snelweg leek het allemaal goed te komen. 50 a 60 km per uur, 2 banen vol maar
we reden. Op 2/3 van het snelwegtraject moesten we twee tunnels door. Ondanks het feit dat er in de tunnels geen sneeuw lag, ging dit stapvoets.
Toen we de tunnel uitkwamen wisten we waarom. De snelheid ging terug naar 15 - 20 km per uur waarbij we door een sneeuwlandschap reden
waar wij zelfs met sneeuwbanden weinig extra snelheid meer konden maken. Met een slakkegang bereikten we de afslag naar een 3.5 km lange bergweg dat
naar ons pension ging. Toen begon de ellende pas goed. Het sneeuwde zo hard dat je zelfs met groot licht aan maximaal een meter of 20 vooruit kon
kijken. Zeker niet handig als er ook tegenliggers aankomen. Bij elke heuvel waar we overheen moesten gaan zoveel mogelijk gas geven en zodra je boven was
weer remmen, anders ging je te hard naar beneden. Dat was wel ffe stressen in de auto.. gaan we het redden of niet naar het pension? of komen we vast te
zitten? zo ja wat dan, we zitten in de middle of nowhere aan de andere kant van de wereld...afijn, in het stuk van de laatste kilometer lukte het ook niet meer om naar boven te rijden, ook
achteruit rijden niet meer mogelijk, opnieuw proberen etc. maar de wielen slipten weg. Uit de auto gestapt met Oscar om te duwen..we waren binnen 2 minuten al witte sneeuw
mannetjes geworden. Nou dat duwen lukte maar een klein stukje en toen zaten we weer vast, opnieuwe geprobeerd, weer een stukje verder, maar weer vast, nogmaals een poging, er gebeurde niets meer.. er zat niets
anders op om de berg lopend te beklimmen in de hevige sneeuwval en dikke sneeuw om hulp te halen. Wat viel dat stuk lopen tegen zeg, ploegend door de sneeuw en buiten adem kwam ik bij de receptie aan: Chang, we need help! Hij had een vierwiel aangedreven pickup truck, die wij nog kenden van de vorige sleepjes!
Gauw het sleepoog weer aan de bumper gedraaid, aangekoppeld en toen was de rit naar boven een makkie. pffff gelukkig, veilig aangekomen.
Die 51 km kostte ons dit keer 3 uur en een kwartiertje!!!Voor koreaanse begrippen misschien acceptabel maar voor ons viel dit natuurlijk zwaar tegen. We hadden het best gehad!
Het was inmiddels bijna 21.00 uur en we hadden onze buikjes nog niet vol. Toen nog ffe in het shopje van de receptie twee plastic, niet te lezen nudelverpakkingen aangeschaft met chips en een paar ijsjes, toen hadden we toch nog een driegangenfamiliemenu! Of ze dit ook voor ogen hadden in het hotel waar de family-receptie was zullen wij natuurlijk nooit weten. Wat wij ook niet weten is of we hier morgen nog wel wegkomen door al die sneeuwval. Het gaat morgen dus weer een spannende dag
worden. Beng, klats, klets, prrrrrrrrrrrr, horen we opeens buiten. O ja, dat is vuurwerk. Hier is het legaal om dit het hele jaar af te steken wanneer je maar wilt, en het ligt ook gewoon in de schappen van de supermarkt. we hebben het dan echt niet alleen over sterretjes en romeinse kaarsen maar vuurpotten waar we in Nederland diep
voor in de buidel moeten tasten. De hele week genieten we hier dus savonds ook van echt vuurwerk! wat een bofferds zijn we toch!
Nou het is weer gelukt, het is weer 00.00 uur geworden ..... bedinduiktijd!weltrustenkuffel x
-
03 Februari 2013 - 17:30
Mieke Brink:
Fantastisch verslag weer!! Zonder jullie wisten we niks over de wedstrijd van vandaag! Alleen de uitslag is sec doorgegeven...heel erg bedankt! Hebben we toch een beetje het idee hoe het er daar toeging (chaotisch af en toe...nog heel wat te oefenen voor de "echte" winterspelen als ik het zo lees!!) en wat ze allemaal doen! Ik spreek je nog wel een keer over die handwarmers!!! Die wil ik ook!!! ;-) . Nog heel veel plezier en warmte toegewenst om met onze skiërs te delen!!! Groetjes uit Almere -
03 Februari 2013 - 17:50
Marieke:
Hallo familie,
Wat fijn dat het skiën van het team zo goed gaat, jammer dat Claudia niet echt het goud had gewonnen.
Verder was het weer een waar horror verhaal!
Hier in Nederland regent het en lijkt het wel herfst. Stel je voor dat jullie je hier zaten te vervelen in huis, en al deze spannende avonturen niet zouden meemaken! Geweldig voor het team dat jullie er zijn voor de aandacht, het aanmoedigen en een beetje verwennen. Maar wel bikkelen, steeds dat rijden en strompelen door de sneeuw om in het hotel te komen! Hopelijk kunnen jullie er morgen weer naar ote, we leven met jullie mee en genieten van de verhalen!
Groetjes,
Marieke en Ab -
03 Februari 2013 - 18:48
Tineke:
Hee wat een geweldige prestatie van Claudia zeg.
En wat een avontuur weer in de sneeuw.
Xxx Tineke
-
03 Februari 2013 - 19:44
Tante Loes Hoogstraten:
Hallo allemaal,
Wat een fantastische verhalen lees ik hier! En wat maken jullie veel mee! Heel fijn dat Claudia 4e geworden is en ik zal voor haar duimen! Maar ik heb ook een beetje medelijden met Oscar dat hij moet slapen als een koreaantje. En dan heb ik het nog niet eens over het eten!
Ik vind het prachtig om dit te kunnen lezen en te mogen meemaken. Anita het is prachtig hoe jij dit alles beschrijft.
Veel liefs en een dikke kus van Tante Loes. -
03 Februari 2013 - 20:20
Ingrid Ten Braak:
Hey familie in het verre Korea,
Wat een leuke verslagen, door ze te lezen lijkt het net of we er een beetje bij zijn!! Wat sneu voor Claudia dat ze al op de eerste plekop het podium stond en er toen weer af moest! Maar ... dat doet niets af aan haar prestatie en de 4e plek hoor! PROFICIAT, knap gedaan! Liefs uit Limburg van ons,
Lex, Ingrid, Kevin, Elisa en Bas -
03 Februari 2013 - 21:51
Eric En Nancy:
Wat een dag maar weer ,kan zeggen dat het geen saaie dagen zijn .wat geweldig van claidia steeds dichter bij een plak ,dus op naar de volgende slaom en dan misschien wel een plak we zullen voor haar duimen en jullie sterkte met de volgende survival,groetjes van ons. -
03 Februari 2013 - 23:25
OPA EN OMA:
anita hans oscar.veel plezier .wens claudia dinsdag sukses opa oma xxx -
04 Februari 2013 - 01:19
Peter Kiksen:
Heee Anita ...wat fijn te horen dat in een land als Korea waarvan je denkt dat alles tot op de seconde nauwkeurig is geregeld en alles als een gesmeerd machientje draaid toch ook foutjes in de organisatie en het tellen van punten kunnen sluipen...aan de andere kant van de wereld wonen dus ook echte mensen ..hahahaha
jullie zullen voor de komende jaren met veel te vertellen , terug komen uit Korea...en naar ik al lees een zak vol medailles ....nog een paar daagjes , dus er zijn nog veel medailles te verdienen ??
Laat de rest van de Special Olympics maar weten waar nederland groot in kan zijn ... -
04 Februari 2013 - 05:18
Dennis:
hoi
het kant niet altijd feest zijn toch
leuk e in de midel of nou wer zitten
dan belef je wel wat toch anders id het maar saai als alles zo gaat als in nederland
he hans je kan je winterbanden er wel afhalen thuis
je ben bhet n u gewent om met zomer banden te rijden in 15 cm sneeuw
gr
dennis -
04 Februari 2013 - 08:20
Marjolein:
Hoi hoi
Jammer van de eerste plek van Claudje, maar 4e worden is ook prachtig hoor ik blijf trots op haar, ook op jullie hoe jullie toch iedere keer weten boven te komen met die enge avonturen, die Oscar is toch ook een Kanjer, een rotbed, geen lekker eten en dan toch maar weer door die sneeuw baggeren, toppie hoor
Ik denk dat jullie avontuur niet is uit te leggen aan ons nuchtere hollanders dat gevoel van vastzitten en niemand om je heen eng hoor maar wel een avontuur.
Ik hoop dat je met al die reisverslagen en fotos een mooi boek gaat maken Anita een mooie uitgave van jullie avontuur.
Ik geniet er iedere dag van.
De kilo's vliegen er ook af zeker.... leuke afslanktip, ga naar zuid Korea en ga als er sneeuw ligt en je in een mooi resort bent wat hoog op de berg staat
Nu weer aftellen he en je voorbereiden op de terugreis
Jammer zeker dat het voorbij is of verlangen jullie ook weer naar een goed bed en lekker eten?
Nog een paar verslagen ik kijk er naar uit dikke knuffel voor jullie allemaal xxx
Marjolein -
04 Februari 2013 - 08:39
Joke ZORN:
Wat een mooi verslag van ikhebnet er elke dag van nog een paar dagen en dan is het weer voorbij geef Claudia een dikke knuffel geweldig hoe ze het doet xxxxxxjoke
-
04 Februari 2013 - 20:32
Tiny:
Hoi lieverds....wat n vehaal!!!
Zo herkenbaar dit alles...en wat n ervaring moet het voor Oscar zijn..
en voor jullie natuurlijk ook!!!
Geef je Claudia n knuffel van me??
lieve groet 10
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
