Di-dag 29 jan 2013 - openingsceremonie PyeongChang

Vandaag de grote dag van de openingsceremonie en een hoop werk te doen om te zorgen dat we daar toch binnenkomen...
Maar eerst moeten we ontbijten... na een zware nacht (om 03.00 uur klaarwakker, komt ook door tijdverschil denk ik) zijn we naar de receptie gelopen om broodjes te halen tenminste dachten we..hadden ze niet,we kregen te horen dat we ook in een cafe konden ontbijten, dat hebben we dus gedaan. voor 9.000 won per persoon kon je een ontbijt krijgen (7.000 won is 5 euro, dus reken maar uit). Voordat we naar binnen gingen in het cafe moesten onze schoenen uit en stonden prachtige slipperjes voor ons klaar. Op onze slippertjes gingen we een kamer binnen..oude meubels, vergane glorie, alsof je zit te eten in een kringloopwinkel, wel erg lachwekkend trouwens.
we keken elkaar aan en er lagen nog slechts een paar toastbroodjes om te eten , verder kregen we aardappelsoep (soort gekruid babyvoer), gebakken ei, 2 miniworstjes met mais, sla met zoete dressing,
en zeevruchtensoep. Met Oscar was het erg lachwekkend, hij zag het bijna niet meer zitten, hoe moet ik deze week doorkomen...hihi
11.00 uur vertrokken we naar Pyeong dome Concert Hall waar het family center zou moeten zijn. Chang, de eigenaar van het pension heeft ons geholpen om de koreaanse tekens in de navigatie te zetten, soms alleen op de engelse naam werkte dit niet goed. Chang vertelde dat een Amerikaan ook die kant op moest en of hij mee mocht rijden met ons. Uiteraard geen probleem, zo hebben we Dave leren kennen, 58 jaar, 2e huwelijk, 3 kids tussen de 30 en 40 jaar en zelfs een zoontje van 4 jaar. Dave is gekomen om naar zijn zoon te kijken die meedoet
met ijshokey. leuke vent en zo hebben wij en Oscar ook nog onze Engels bij weten te spijkeren. telefoonnummers uitgewisseld voor we elkaar wellicht weer nodig zouden kunnen hebben.
Na een uur rijden kwamen we aan bij de Pyeong Dome. wat een groots gebeuren, heel veel mensen, veel sponsoren zoals cocacola die onmiddellijk opviel door de grote witte beer.
Drankjes kon je gratis nuttigen. Meteen naar de familydesk gegaan en gevraagd om extra kaart voor de opening. Helaas negatief, ze spraken ook amper engels, het is dus niet anders. later nog meer Nederlanders
tegen gekomen, een handjevol helaas maar goed herkenbaar aan de roodwitblauwe shawl en oranje muts. Plotseling zagen wij Natascha (assistent head of delegation) gaan op de roltrap.. wij roepen...ze zei
dat de ploeg er zo aankwam, wow, dan konden we Claudia zien en ja hoor inderdaad, 10 minuten later kwam ze vol trots, lachend en zwaaiend naar binnen lopen. Ze kreeg zelfs een blos op
haar wangen dat ze ons zag, gauw ffe knuffelen en toen moest ze alweer door...want ze hadden een strak schema. zo fijn om ons meissie ffe te zien!
Inmiddels was het rond 14.30 uur, tijd om naar de grote tent te gaan waar de kaarten voor de ceremonie opgehaald moesten worden die per persoon geregistreerd waren. Per familie waren er 2 kaarten beschikbaar en geregistreerd, meer dan 2 familieleden mee dan helaas geen extra kaart vanwege ruimtegebrek maar wel de mogelijkheid de openingceremonie te zien op een groot scherm in een andere hal.
De balie was geopend, Dennis (een vriend van Maaike uit Team NL) was alleen gekomen en Hans is met hem meegegaan. door aan te geven dat hij met 2 familieleden was en het niet klopte dat hij maar 1 kaart kreeg,
een beetje stennis gemaakt.... uiteindelijk zooooo blij want ze gaven gewoon een extra kaart mee! we sprongen bijna een gat in de lucht, wow toch gelukt! wat een mazzel! Dennis kreeg een dubbeldikke knuffel omdat ie alleen was gekomen!
Rond 16.00 uur gingen we per bus naar de openingsceremonie, we zaten bij een paar andere Nederlanders in de bus, zij hadden een broer die meedeed aan het langlaufen.
Veel gedeeld over het moeizaam verkrijgen van summiere informatie. Hier is het nog een stap erger omdat veel koreanen de engelse taal nog niet machtig zijn.
Trouwens wat ook opvalt is dat al die koreaantjes op elkaar lijken, ze zijn bijna niet uit elkaar te houden, waarschijnlijk is er ook maar 1 opticien in dit land want ook de bril is allemaal het zelfde, gewoon groot en zwart.
Oke, we gaan verder...
Wat een spectaculair gebeuren, van te voren werden we gefouilleerd, spullen door de scanner, metaaldetectie poortjes, hoge graad van beveiliging en dit alles om de reden dat de president ook aanwezig zou zijn.
Wat veel mensen, al die verschillende kleuren op de tribunes van de verschillende teams, al het geschreeuw van iedereen naar elkaar, niet te vergeten al die vrolijke, lachende gezichten, echt ontzettend indrukwekkend.
Fijn dat we dit mogen meemaken, we beseffen echt wel dat dit once in a lifetime is. Het team NL ook ontdekt op de tribune, zij ons ook door de oranje mutsen en rood/wit/blauwe shawls, zwaaien, zwaaien wow!
Filmpje van de opening, als Nederland binnen komt lopen, staat op facebook, ook youtube! Claudia ook goed zwaaiend in beeld aan de linkerkant.Heeeeel indrukwekkend waren de aparte teampresentaties per land, met een opkomst vanuit de coulissen over het podium in het midden van die gigantische zaal, een wirwar van verschillende culturen. We kregen kippevel toen we ons meissie zagen lopen, superdesupertrots waren en zijn we nog steeds!het gehele team had zich prachtig gepresenteerd.
Verder dansacts, muziekacts, zangers, soort disneyland parade met van die verklede mensvissen in allerlei kleuren en maten, heel veel speeches van hoge mensen, bla bla bla, dat duurde wel heer erg lang...
aan het eind nog een spectaculaire uitvoering maar wat het thema daarvan was hebben wij niet begrepen, overigens wij niet alleen.
Een leuke geste van de special olympics was dat ieder familielid een gekleurde shawl, een boek met speeches en programma van de openingsceremonie en een warmhoud dekentje kreeg, nooit weg in koude tijden.
de openingsceremonie was begonnen rond 17.30 uur en duurde tot 21.30 uur.
Daarna met de bussen terug naar de pyeongdome. Gegeten hadden we nog niet, met Dave hadden we afgesproken dat hij mee terug kon rijden, dus hij ook met ons meegegeten. Heerlijke kipgerechten, patat, kaassnacks en rijst gegeten.
Dave betaalde de gehele rekening omdat hij zo blij was met ons mee te kunnen rijden. wat een topvent!
Inmiddels was het 23.00 uur dat we terugreden naar ons Elf pension. Het laatste weggetje door de bergen was niet meer te rijden vanwege de vele sneeuw op de weg. wij hadden geen sneeuwkettingen noch winterbanden helaas.
Ook was het pikkedonker, voor ons een auto met koreanen die gestrand waren en vast zaten met hun wielen aan de zijkant van de weg. ze waren naar beneden gegleden. wij moesten ook die kant op...en dat ging dus niet lukken. Het was berekoud.
de koreanen hadden gebeld naar het Elf pension voor versterking. Om een lang verhaal kort te maken, we zijn naar boven gesleept naar ons pension en zelfs dat was geen makkie, het leek wel een adventure of indiana jones, Dave was ook blij dat we eindelijk veilig
gearriveerd waren en bedankte ons hartelijk. Het was inmiddels 01.15 uur geworden, we hadden het helemaal gehad, wat een dag, bekaf, snel ons bed ingedoken.