Zaterdag 2 febr 2013 - de 1e ski- team NL

Om 07.15 uur ging de wekker al weer....kukelekuuuuuuu wakker worden! vandaag de grote dag, superspannend! gisteren gelukkig in de supermarkt een half brood kunnen scoren, daarop de smeerkaas en de blikjes pate uit Nederland gesmeerd met het plastic mesje uit het vliegtuig (bestek ligt hier niet in de lade, alleen maar van de houten stokjes), dus we hebben een supernederlands ontbijtje! Lekker bakkie erbij en we zijn weer klaar voor vertrek.
Om 08.15 uur vertrokken...we gaan de deur uit en o ja...de auto staat niet hier geparkeerd maar 500 meter lager op een t-splitsing van de weg.
Ochtendgymnastiek hadden we eigenlijk niet in de planning staan.
De kortste weg daarnaartoe was dwars over een besneeuwd weiland, over de weg was niet mogelijk want daarop zou de 1e koreaanse marathon op natuurijs kunnen worden gereden. spek en spek glad, je zou zo wat kunnen breken...
Na een meter of 30 het talud te hebben afgelopen hoorden we Oscar schreeuwen, die stond tot aan zijn knieen in de sneeuw! als het op die manier zou gaan zouden we nog wel een uurtje bezig zijn, maar ja, de weg was geen optie dus we hadden geen andere mogelijkheid.
Uiteindelijk bereikten we de andere kant van het weiland, waar we zagen dat een lokale loonwerker met een graafmachine bezig was om de weg zo goed als mogelijk ijsvrij te maken. Gelukkig lag er op het laatste deel van de weg een hoop zand waar we ons wel op uit de voeten konden maken totdat we bij de auto waren. Een schep uit de vrachtwagen van de loonwerker gehaald en gaan ijsscheppen op de plek waar onze auto en nog 7 andere wagens waren geparkeerd.
Plots komen we erachter dat onze toegangskaarten nog in ons appartement liggen...als een ware survival expert is Oscar weer dwars door het weiland naar boven geklommen om de kaarten op te halen en mee terug te nemen naar de auto.
pff eindelijk gelukt, we kunnen nu op weg maar we zijn erg gestresst of we nog wel op tijd zijn om Claudia van start te zien gaan. Om 10.00 uur nl. zou de wedstrijd gaan beginnen en het was nu inmiddels 09.15 uur geworden...
Hans heeft het gas extra ingetrapt en we bereikten om 09.45 uur de ski-lokatie, mooi op tijd maar toen...het was zaterdag, dus veel koreaantjes een dagje vrij en zin om te skieen. Je begrijpt het al, in de file naar de parkeerplaatsen. auto weggezet (fuckingver) rennend naar de skipiste, daar aangekomen horen we dat het programma 1 uur is opgeschoven... oftewel de start is om 11.00 uur! pfffffff

Na even te hebben rondgekeken zagen we Claudia, Wouter en Laurens een oefenrondje naar beneden maken. Een mooie gelegenheid om ffe met ze bij te praten.
Ook de anderen maakten een oefenrondje en tegen elfen ging het hele cluppie in de stoeltjeslift naar boven.
De piste is in drieen opgedeeld. novice (beginners), intermediate (gevorderd) en de piste voor de ver-gevorderden. Claudia was in de eerste groep op de intermediate aan de beurt.Dames tegen dames, heren tegen heren.Overigens sommige dames uit de oostbloklanden zouden zo onopgemerkt de overstap kunnen maken naar de heren...
Oscar noteerde de verschillende tijden van de deelnemers om enig idee te hebben welke tijden er neergezet werden door de deelnemers.
Door de spanning en de ijzige piste is Claudia gelukkig niet gevallen ofzo, dus om half 12 was haar race (super giant sla-lom) gereden.
Deze sla-lom is toch heel iets anders dan op de Wolfskamer in Huizen.
In de uren die daarop volgden kwamen ook de andere teamleden in hun eigen race naar beneden. Marjolein, Sander en Maaike deden mee in de novice klasse, Wouter (net als Claudia) in de intermediate klasse en Lucas als enige op die gigantisch hoge en steile piste voor de ver-gevorderden. Tijdens het wachten hebben we gezellig staan keuvelen met de meiden van het media-team van special olympics Nederland. Dat wij als ouders en broer van Claudia uiteindelijk totaal 5 uur lang in de kou hebben gestaan, is voor ons begrijpelijk. Maar dat de meiden van het media team de hele dag, zittend, liggend en staand hebben gewacht om de mooiste kiekjes te kunnen maken tijdens de races en de prijsuitreiking, verdiend eigenlijk ook een medaille.
Maar wat duurde die prijsuitreiking verschrikkelijk lang. Hopelijk trekken ze hier lering uit om dit een volgende keer anders te organiseren.
Maar liefst 5 uur lang, in de ijzige kou, wachten op alle medailles die worden omgehangen! Natuurlijk wilden wij als haantje de voorste iedereen op het erepodium vastleggen, zeker omdat wij als enige ouders meewaren. Dus mooie foto's hebben we gemaakt en wat was er een vreugde en blijdschap!
Er waren nog een aantal Nederlandse supporters om het team aan te moedigen (De Brug Groningen).
Iedereen heeft deze dag zeker blauwe vingers en tenen gekregen want het valt niet mee om 5 uur min of meer stil te staan in de sneeuw en de koude wind. Gelukkig zaten de sporters in een verwarmde tent (ietswat overvolle tent) en hadden zij daar geen last van de kou.
Claudia hoefde niet zo lang te wachten op de uitslag, vol trots en onder trom geluid kwam zij en haar tegenstanders naar het prodium gelopen over een rode loper. Haar naam werd luid omgeroepen, Claudia de Haan, 6th place, intermediate special olympics, team Netherlands, YEHHHHHHH luid gejuich was het gevolg. Ze is gehuldigd met een prachtig aandenken (roze, past precies bij haar jas!) en een mooie rode roos. Dat koppie van haar straalde helemaal van trots. wij kregen tranen in onze ogen.. wat een geweldig moment, echt kippevelgevoel!
In de uren die daarna volgden kreeg Wouter eveneens zijn aandenken met roos, als 5e geeindigd. Sander en Marjolein hadden zilver en Maaike brons.
Toens was het wachten op de uitslag van Lucas. wow, of die koreaantjes het deden om ons te pesten weten we niet maar pas na de 1 na laatste huldiging mocht Lucas pas het podium op komen (dit was dus na 4,5 uur!). Als je niet weet wat glunderen van oor tot oor betekent dan had je hem moeten zien. Tranen van geluk!
Gelukkig hebben we dit moment vast kunnen leggen op foto.
Na de huldiging van ons team met alle behaalde medailles en aandenkens op foto vastgelegd te hebben, gingen zij terug naar de kleedruimtes om hun schoenen te wisselen, en daarna door naar een hamburgertent voor een feestje. Waar was dat feestje, nou hier en daar was dat feestje!!!!!!!!
Wij zijn bibberend van de kou samen met Dennis een bakkie koffie gaan halen om een klein beetje op te warmen. Tijdens het ontdooien van onze ledematen werd het idee geopperd om gezamenlijk even een pizza te happen met Dennis, hij gaat immers morgen naar huis en alleen is ook maar alleen.
Na de pizza in de auto naar huis waar we voor het eerst sinds 2 dagen, met de auto tot bij het appartement konden rijden.
Binnen 10 minuten na binnenkomst stond Oscar al onder een hete douche, 10 minuten daarna lag hij al in bed, hij had niet eens door dat het pas 08.45 uur was, wat kou al niet met je kan doen...en snurken dat ie kan...computertje aangezet, facebook bijgewerkt, dat is bijna een dagtaak aan het worden op zich en natuurlijk ook nog even dit verslag gemaakt. sorry voor degene die zitten te wachten op een met humor doorspekt verslag van onze belevenissen, maar vandaag ging het
even over de sporters.
Morgen nieuwe dag, nieuwe kansen, zowel voor de sporters als voor ons. Hopelijk gaan we het uithouden want de voorspellingen zijn -12 op die berg!
Extra laagjes kleding onder onze ski-kleding en handwarmers waar we ze maar kwijt kunnen.....de kamerthermostaat kan nu weer terug van 27 graden naar 22 graden, want we zijn nu volledig doorgewarmd en gaan ons fijne koreaanse bedje induiken. Inmiddels is het hier nu 23.50 uur...